Een column schrijven. Misschien wel de beste manier om even van je af te schrijven. Zonder gevoelens, maar alleen de situatie. De gevoelens gaan in een dagboek, die zijn van mij. Ok, hier is een klein beetje mijn gevoel.
Hieronder is mijn eerste geschreven column. Wat vind je er van? Laat het me weten door te reageren.
En dan krijg je op FaceBook een "vriendschapsverzoek" van een persoon J. die 1,5 jaar geleden had aangegeven geen contact meer met je te willen. Wat wilt hij nou weer? Ik overleg het met mijn man R. en besluit om te vragen naar zijn actie. En dat ik het nogal vreemd vind na wat er is voorgevallen.
"Een kleine toenadering. Hopelijk kan het allemaal worden vergeten en vergeven. We hebben het er niet meer over, klaar. En gefeliciteerd met jullie kindje A."
Zijn antwoord wordt me met die bloedhitte van 40 graden even teveel. Wat er is gebeurt kan niet zomaar even vergeten worden. Hij en zijn vriendin P. willen niet horen wat het voorval met mij heeft gedaan. En dat terwijl zij het wel nodig vonden om R. te vertellen hoe zij het zien.
Door wat er was gebeurd hadden we besloten hun niet op de hoogte te stellen van de geboorte van ons kindje. Dus dat hij wist hoe ons kindje heette, daar schrok ik nog het meeste van. Hoe kom jij aan die informatie? Waarom ben je ons in de gaten aan het houden? Op FaceBook had ik enkel voor een geselecteerd groepje mensen gemeld dat ons kindje de naam A. heeft gekregen. En daar zaten J. en P. niet meer bij, geblokkeerd, weg ermee.
Ineens schoot mij een benauwd idee te binnen: mijn schoonzus E. Direct aan haar gevraagd via WhatsApp. En ja hoor. Ze heeft het hem verteld. Uitgerekend zij. Tijdens de zwangerschap had ik met haar besproken hoe vervelend het is als mensen via via iets te weten komen over je. En dat ze dat dan gaan rond bazuinen. Daar was ze het helemaal mee eens. Dat doe je gewoon niet. Uitgerekend zij heeft dat dus wel gedaan. "Hij vroeg het zo aardig. En bovendien wist ik niet eens dat jullie geen contact meer hadden." Ook dat had ik haar verteld. Dat het zo jammer is dat er geen contact meer was. En echt: 4 maanden na de geboorte had J. het aan haar gevraagd. Als er gewoon contact was geweest, dan had hij het niet aan iemand anders hoeven vragen. En ze werd boos. Boos omdat ik aangaf bij haar dat ik me er niet prettig bij voel dat zij over ons praat bij derden (en dan in het bijzonder tegen J. en P.).
Van je familie moet je het maar hebben. Nee, het valt me echt tegen. En dit staat niet op zichzelf wat betreft schoonzus E. We zenden haar en mijn broer geen foto's meer toe. En we voelen ons er ook niet goed bij om te vertellen hoe het gaat. Vooral ik voel me zo belazerd. Ben diep bedroefd. Voorlopig wil ik in ieder geval met E. niet meer praten. En betreft het vriendschapsverzoek van J., die heb ik voorlopig even geaccepteerd. Geen idee waarom.
