Een column schrijven. Misschien wel de beste manier om even van je af te schrijven. Zonder gevoelens, maar alleen de situatie. De gevoelens gaan in een dagboek, die zijn van mij. Ok, hier is een klein beetje mijn gevoel.
Wat vind je er van? Laat het me weten door te reageren.
In mijn vorige column schreef ik hoe ik was belazerd. Hierdoor ben ik wat van slag geraakt. Persoon J. heb ik toch maar uit mijn vriendenlijst verwijderd. Als hij toch geen contact wilt, waarom moet ik daar dan op zo'n manier in mee gaan? Ik ben ook maar een mens.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik me nogal eenzaam gevoeld. Mijn man en mijn ouders hielpen waar ze konden, maar verder was er ook echt niemand. Niemand anders die een keertje eens met een verassing kwam, of even gezellig kwam kletsen. Ik was beste vriendinnen met P., maar dat heeft ze dus verbroken zonder enige reden (toen was ik nog niet zwanger, dus het kan niet zo zijn dat ze dat vervelend heeft gevonden). Een vriendschap tijdens de zwangerschap zou zo fijn zijn. Vertrouwen is voor mij nogal een ding. In het verleden hebben veel mensen het vertrouwen geschaad. En dat maakte mij onzeker.
Ik probeer nu om onder de mensen te komen, maar steeds weer loopt het zweet me letterlijk uit mijn bilnaad. Ik ben gewoon bang geworden voor mensen. En hoe weet je nu dat iemand anders wel te vertrouwen is? Niemand is te vertrouwen, niet voor de volle 100%, maar je mag toch wel verwachten dat iemand een normaal gesprek met je aangaat?
Maar goed, sinds vorige week ben ik dus van slag. De emoties lopen weer hoog op, omdat de vervelende herinneringen weer terug zijn gekomen. Een vriend van mijn man R. wordt vader. Leuk natuurlijk. En ik ben ook al wat kraamcadeautjes aan het maken. Maar dan schiet het warme gevoel weer onder het nulpunt. Zijn vriendin heeft vriendinnen waarmee ze leuke dingen doet. Ongetwijfeld doet ze voor hun kindje ook wat leuks met haar zusje. Leuk gezelschap dus. Dat is wat ik zo vreselijk heb gemist.
Het maakt me weer onzeker. Ik voel me waardeloos en klein worden. Ik durf ze niet meer onder ogen te komen.
Zouden de emoties nog een nasleep zijn van de zwangerschap? Deels denk ik. Want helaas heb ik ook wel het een en ander dus meegemaakt met mensen. Het heeft wel wat met me gedaan...
In mijn vorige column schreef ik hoe ik was belazerd. Hierdoor ben ik wat van slag geraakt. Persoon J. heb ik toch maar uit mijn vriendenlijst verwijderd. Als hij toch geen contact wilt, waarom moet ik daar dan op zo'n manier in mee gaan? Ik ben ook maar een mens.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik me nogal eenzaam gevoeld. Mijn man en mijn ouders hielpen waar ze konden, maar verder was er ook echt niemand. Niemand anders die een keertje eens met een verassing kwam, of even gezellig kwam kletsen. Ik was beste vriendinnen met P., maar dat heeft ze dus verbroken zonder enige reden (toen was ik nog niet zwanger, dus het kan niet zo zijn dat ze dat vervelend heeft gevonden). Een vriendschap tijdens de zwangerschap zou zo fijn zijn. Vertrouwen is voor mij nogal een ding. In het verleden hebben veel mensen het vertrouwen geschaad. En dat maakte mij onzeker.
Ik probeer nu om onder de mensen te komen, maar steeds weer loopt het zweet me letterlijk uit mijn bilnaad. Ik ben gewoon bang geworden voor mensen. En hoe weet je nu dat iemand anders wel te vertrouwen is? Niemand is te vertrouwen, niet voor de volle 100%, maar je mag toch wel verwachten dat iemand een normaal gesprek met je aangaat?
Maar goed, sinds vorige week ben ik dus van slag. De emoties lopen weer hoog op, omdat de vervelende herinneringen weer terug zijn gekomen. Een vriend van mijn man R. wordt vader. Leuk natuurlijk. En ik ben ook al wat kraamcadeautjes aan het maken. Maar dan schiet het warme gevoel weer onder het nulpunt. Zijn vriendin heeft vriendinnen waarmee ze leuke dingen doet. Ongetwijfeld doet ze voor hun kindje ook wat leuks met haar zusje. Leuk gezelschap dus. Dat is wat ik zo vreselijk heb gemist.
Het maakt me weer onzeker. Ik voel me waardeloos en klein worden. Ik durf ze niet meer onder ogen te komen.
Zouden de emoties nog een nasleep zijn van de zwangerschap? Deels denk ik. Want helaas heb ik ook wel het een en ander dus meegemaakt met mensen. Het heeft wel wat met me gedaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten